Na zijn opstanding spreekt Jezus met zijn discipelen over het koninkrijk van God. Dat hij sprak over het koninkrijk van de Vader (Med.#16) wordt onderstreept door Lucas’ directe verwijzing naar ‘de belofte van de Vader’,- de komst van de Heilige Geest. Maar de kijk op de wereld, en maatschappelijke orde, van de discipelen moet veranderen willen zij gelijke tred kunnen houden met wat hun Vader op het punt staat te doen.

Als de Pinksterdag aanbreekt worden vrouwen – zoals Maria (Hand. 1:14) – vervuld met de Heilige Geest en profeteren ze langszij mannen tot volkomen vreemdelingen. Dus verbindt Petrus de Vaders belofte met de woorden van de profeet Joël. Op de ‘grote en gedenkwaardige Dag van de Heer’, enige tijd nadat de zon was ‘veranderd in duisternis’, zou God zijn Geest uitgieten over mensen van alle leeftijden en maatschappelijke klassen,- mannen zowel als vrouwen! De mogelijkheid om te spreken namens God zou niet langer voorbehouden zijn aan oudere mannen of de religieuze elite. God leren kennen als ‘Vader’ – door de Heilige Geest – heeft dus niets te maken met een terugkeer naar een ‘patriarchale religie’, maar is juist het tegenovergestelde! De belofte van de Vader en de mogelijkheid om te profeteren is voor ‘de hele mensheid’,- voor vrouwen zowel als mannen!

Nu hadden een aantal van Jezus’ discipelen, mannen zowel als vrouwen, al eerder over de beloofde Heilige Geest gehoord, van Johannes de Doper toen zij hun zonden beleden en door hem gedoopt werden. Maar zij moesten nog steeds ‘wachten’ op het ontvangen van deze belofte, en wel om drie redenen. Eerst moesten zij observeren hoe Jezus zelf ‘de belofte bezijden de Vader’ ontving bij zijn doop (Med.#26), zodat hij op aarde met zijn Vader kon wandelen in de kracht van de Geest. En hoewel Jezus deze macht met hen gedeeld had, zodat ook zij konden preken en wonderen en tekenen konden doen in zijn naam (Luc. 9:1; 10:1,19), moesten zij nog steeds wachten. Waarom? Wel, de komst van de Heilige Geest heeft niet alleen maar te maken met goddelijke macht ontvangen. Dus de tweede reden is dat ‘de belofte van de Vader’ pas tot hen kon komen nadat Jezus zijn plaats had ingenomen aan de ‘rechterhand’ van de Vader. Pas nadat Jezus zelf ‘erfgenaam van alles’ (Med.#7) was geworden konden ook zij de ‘waarborg’ van hun erfdeel ontvangen (Med.#8), en een nieuwe positie van autoriteit in hun eigen relatie met de Vader (Med.#51).

Maar zelfs nadat ze veertig dagen lang nieuwe instructies ontvangen hebben van hun opgestane Heer, en nadat ze hem hebben zien opvaren naar de hemel, moeten de discipelen nog eens tien dagen wachten, tot Pinksteren, om een derde reden. De Vaders ‘tijden en seizoenen [Gr. kairous]’ hebben betrekking op elk volk [Gr. ethnos] op aarde,- en op hun grondgebieden (Hand. 1:7; 17:26; Jer. 27:5-7). Maar in tegenstelling tot de verwachtingen vanuit de Joodse cultuur van de discipelen zal het koninkrijk van de Vader niet een strikt Joodse aangelegenheid zijn, noch zal het op een duidelijk territoriale manier verwezenlijkt worden (Luc. 20:21). Daarom zijn de enige ‘seizoenen [Gr. kairoi]’ van de Vader waarop Jezus de aandacht van zijn discipelen wil richten diegenen waarin ‘kracht’ en ‘verfrissing’ (Hand. 3:20) uitgestort gaan worden op zowel Joden als op alle andere volken die geestelijk nog ‘verre’ zijn. Want hoewel de belofte van de Vader aanvankelijk exclusief tot tienduizenden Joden[i] kwam, zou zijn gezinskoninkrijk zich verbreden naar het omvatten van de hele wereld met inbegrip van Samaritanen,- de naburige bevolkingsgroep die de Joden haatten en gewoonlijk vermeden (Med.#3).

Daarom wachtte de Vader op het Wekenfeest (Pinksteren). Want ‘Joden en proselieten (Joden naar bekering)’ zouden nu samenkomen in Jeruzalem ‘vanuit elk volk [Gr. ethnous]’ om dit jaarlijks terugkerende feest van de eerstelingen van de oogst te vieren. En de Vader had het voornemen dat deze ‘grote en gedenkwaardige Dag’ niet alleen multi-etnisch, maar ook multi-talig zou zijn. De Heilige Geest zou Jezus’ Galilese discipelen in staat stellen in andere ‘talen [Gr. glossais] te spreken’. Maar belangrijker nog (omdat Gods Woord dit drie keer benadrukt!), de Geest zou de mensen die verzameld waren in staat stellen om in hun eigen talen [glossais] en omgangstalen [Gr. dialektos] te horen en te verstaan: de ‘grote daden’ die God gedaan had door Jezus.

Door zijn handelen op deze Dag, en op deze manier, wilde de Vader Jezus’ discipelen er aan herinneren dat de Geest was uitgestort opdat mensen uit alle volken hem zouden kunnen aanroepen, om gered te worden en de aanstelling als zijn volwassen zonen en dochters te ontvangen (Med.#4), en zo partners met hen te worden in de kracht van de Geest om de Grote Opdracht te vervullen (Med.#87)! Want hoewel het ons niet gegeven is de Vaders ‘tijden en seizoenen’ te kennen voor ons eigen volk, noch het exacte moment van Jezus’ wederkomst en het einde der tijden, kunnen we wel onze bijdrage leveren aan het ene teken dat Jezus bekend maakte omtrent wanneer ‘het einde gekomen zal zijn’: de vervulling van de Grote Opdracht,- als alle volken en etnische groeperingen [Gr. ethne] op aarde de kans hebben gehad het Goede Nieuws van het koninkrijk van de Vader te horen,- en te begrijpen (Med.#89). Alle andere ‘tekenen’ waarover Jezus vertelde zijn slechts zoiets als ‘geboorteweeën’,- die bij sommige vrouwen die gaan bevallen vele lange uren kunnen aanhouden. Daarom zijn deze andere ‘tekenen’ slechts een indicatie dat Jezus’ komst ‘aanstaande’ is (Med.#88).

Heb jij ‘de belofte van de Vader’ begrepen? Worden in jouw kerk vrouwen, ongeschoolden en mensen uit andere etnische groepen behandeld als mede-erfgenamen van de Vader en als zijnde in staat om te profeteren,- om openlijk Gods woord te spreken? De Vader heeft tijden en seizoenen voor jouw volk. Maar is jouw kerk zo gericht op hoe de ‘eindtijd’ van invloed zal zijn op jou en op je eigen etnische groep en volk, dat er weinig toewijding is aan zending? Hoe kan jouw kerk meer geld en mensen investeren in het brengen van ‘de belofte van de Vader’ aan alle volken op aarde,- zodat Jezus eindelijk terug kan komen?

Vader, aan wie alle vaderschap in de hemel en op aarde de naam ontleent, versterk ons door uw Geest opdat we sterk genoeg zullen zijn om – samen met alle heiligen – te bevatten wat de breedte, lengte, hoogte en diepte is van de liefde van Christus, opdat wij allen vervuld mogen worden tot aan heel uw volheid, (Ef. 3:14-19)[ii]

…om uit te gaan en alle volken tot discipelen te maken, en mensen te dopen in de naam van de Vader, de Zoon en de Geest… opdat door de kerk uw wijsheid in al haar rijke schakeringen bekend gemaakt zal worden, overeenkomstig het voornemen van eeuwigheden her dat u heeft verwerkelijkt in Christus Jezus, onze Heer. (Matt. 28:19; Ef. 3:10-11)

[i] De vroege kerk, die gecentreerd was rond Jeruzalem, was exclusief Joods en omvatte waarschijnlijk – gebaseerd op enkele ‘kerkgroei’ uitspraken (Hand. 2:41,47; 4:4; 5:14; 6:1) – zo’n 25.000 personen (Wagner: Acts of the Holy Spirit: a modern commentary on the Books of Acts, Regal Books, 2000, blz. 134,135).

[ii] Leden kunnen deze link gebruiken om een muzikale versie van Paulus’ Gebed (Efeziërs 3:14-21) in het Engels (Paul's Prayer) te bekijken en te beluisteren.