In deze meditatie gaat het over twee nieuwe dingen die Jezus zegt over de Vader, zoals dit is opgetekend door Johannes, in relatie tot opstanding en oordeel. Het eerste is dat de Vader degene is die de doden opwekt. De meesten van ons groeiden op met de verwachting dat onze aardse vader sterk zou zijn en ons zou beschermen tegen alle kwaad. Misschien heeft jouw vader je teleurgesteld door je niet te beschermen. Misschien heeft hij zelfs jullie gezin in de steek gelaten of je pijn gedaan. Maar zelfs een goede en beschermende vader kan je niet beschermen tegen de Dood. Maar Jezus onderwijst ons hier dat zijn Vader, die ook onze Vader is (Med.#42), sterker is dan de Dood.

Echter, onze Vader handelt niet helemaal alleen in het opwekken van de doden. Hij kiest er voor om hen leven te geven in partnerschap met Jezus. Als Zoon doet hij alles in partnerschap met zijn Vader. Dus wanneer hij ziet dat deze op het punt staat de doden op te wekken dan spreekt Jezus; en zij die horen en antwoorden op zijn woord gaan over van de dood naar het leven, door hun vertrouwen te stellen op wat de Vader (‘de Ene die mij gezonden heeft’) doet door middel van Jezus. Dit kan geïllustreerd worden door twee dingen die gebeuren terwijl Jezus aan het kruis hangt. Het eerste is dat Jezus aanvoelt dat zijn Vader ergens mee doende is en hem, hardop, vraagt om degenen die hem bespotten[i] te vergeven. Dan toont een van de misdadigers die met hem gekruisigd is en die naar hem geluisterd heeft berouw, en eert Jezus; en hij stelt zijn vertrouwen op de Vaders vergeving. Jezus antwoordt hem met de belofte van leven samen met hem in het Paradijs. Het tweede gebeurt meteen nadat Jezus met de Vader spreekt en zijn laatste adem uitblaast. ‘Vele gestorven heiligen’, die een leven geleefd hebben van geloof in God, worden plotseling opgewekt ten leven. Beide gebeurtenissen houden verband met wat Jezus zegt over ‘het uur’ dat ‘er nu is’, wanneer dode mensen op Jezus’ stem antwoorden en tot leven gewekt worden door de Vader.

Maar er is nog een tweede stadium in de opwekking van de gestorven heiligen. Zij verlaten hun graf niet onmiddellijk, maar doen dat pas nadat Jezus zijn graf verlaten heeft. Kijk nu nog eens naar Jezus’ onderwijs waar hij spreekt over een ander ‘uur’ dat ‘komt’ maar er nog niet is: wanneer alle mensen Jezus’ stem horen en uit hun graven komen. Eén groep zal door de Vader opgewekt worden ‘ten leven’ terwijl de andere groep door hem wordt opgewekt ‘ten oordeel’. Op de dag van Jezus’ opstanding zijn deze opgewekte ‘heiligen’ nog meer onconventionele getuigen van deze gebeurtenis dan de vrouwen (Med.#42). En deze heiligen zijn getuigen van zowel: het eerste ‘uur’ van de Dag van Opstanding en Oordeel, wanneer de rechtvaardige doden opgewekt worden ten leven, als van het laatste ‘uur’ van die Dag wanneer alle mensen hun graven zullen verlaten, met inbegrip van de bedrijvers van het kwaad die een ‘opwekking ten oordeel’ zullen ervaren.

Deze twee ‘uren’ brengen ons bij een tweede belangrijke eigenschap van onze Vader,- iets wat niet zo goed past bij het strenge beeld dat de meeste mensen hebben van God als Vader. De God van de Dag van Opstanding en Oordeel is een Vader die niemand zelf oordeelt. Hoewel hij uiteindelijk alle mensen zal opwekken uit de dood, heeft hij heel het oordeel toevertrouwd aan Jezus. En hij heeft hem deze ‘volmacht’ om twee redenen gegeven: ‘omdat hij de “Mensenzoon” is’, een mens net als wij maar met een hemelse oorsprong (Dan. 7:9,13-14); en omdat zijn oordeel als mens hier op aarde altijd rechtvaardig was. Want hij zocht nooit zijn eigen wil, maar deed altijd alles in partnerschap met zijn Vader. Dus degene die alle mensen oordeelt is rechtvaardig, ondanks dat ook hij te maken had met: ontheemd zijn als vluchteling, ouderlijk onbegrip, druk van de familie, honger, vermoeidheid, armoede, succes en falen in zijn bediening, maatschappelijke afwijzing, rouw over de dood van een ouder en een vriend, verraad door een medewerker die hij vertrouwde, onterechte gevangenneming, gewelddadige mishandeling onder de handen van maatschappelijke autoriteiten, de lichamelijke en emotionele pijn van terminaal lijden, en zelfs de dood!

Dit onderwijs wordt echter nog interessanter als we overdenken wat Jezus bedoelt met ‘heel het oordeel’. Wanneer hij spreekt over het laatste ‘uur’ waarin ‘alle’ doden worden opwekt – ofwel ‘ten leven’ ofwel ‘ten oordeel’ – dan gebruikt hij het Griekse woord voor oordeel [krisis] om een negatief besluit aan te duiden. Maar dit woord en de werkwoordsvorm daarvan [krino] worden in het Nieuwe Testament ook gebruikt voor positieve oordelen. En Jezus zal ook zo’n positief oordeel vellen wanneer hij er voor ‘kiest’ ‘eeuwig leven’ te geven aan een ieder die: naar zijn woorden hoort, zijn vertrouwen stelt op de Vader en die ‘eer’ betoont aan zowel de Vader als de Zoon. Merk nu op dat dit ‘leven’ geven – hetzelfde leven dat de Zoon genoot met de Vader terwijl hij op aarde was –de enige vorm van oordeel is die Jezus uitoefent in het eerste ‘uur’ van de opstanding dat ‘er nu is’. En zelfs in het laatste ‘uur’, waarin Jezus mensen uit hun graven roept, is zijn eerste oordeel opnieuw positief,- het geven van ‘leven’ aan hen die een rechtvaardige leven geleid hebben. En pas dan, in dit laatste ‘uur’ spreekt Jezus over oordeel als een negatief besluit,- voor allen die kwaad gehandeld hebben. Zowel de Vader als Jezus zijn er meer op gebrand ‘leven te geven’ dan mensen te ‘oordelen’ in negatieve zin.

Als laatste leren deze teksten ons dat het opstandingsleven begint op het moment dat we geloven. Jezus’ woorden tot de ‘goede misdadiger’ tonen duidelijk aan dat we na de dood ‘met Jezus’ zullen zijn. En de verrezen heiligen tonen aan dat mensen in deze eerste staat van opstanding uit de dood kunnen reizen en herkend kunnen worden door anderen. Dus wanneer Paulus spreekt over ‘hen die slapen’ dan gebruikt hij een eufemisme, zoals wij ook zeggen dat een gestorvene ‘ontslapen’ of ‘heengegaan’ is. Hij onderwijst niet dat we in een staat van vergetelheid komen nadat we gestorven zijn, want de mensen die nog in leven zijn als Jezus terugkomt hebben geen voordeel boven degenen die gestorven zijn (1 Tes. 4:13-18; 1 Kor. 15:51-57). Alle gelovigen hebben nu reeds door Jezus’ dood en opstanding overwinning over de Dood. De Dag van Opstanding en Oordeel is al begonnen!

Je hebt een Papa die sterker is dan de Dood en die vuriger verlangt om mensen leven te geven dan hen te veroordelen,- zelfs aan een veroordeelde misdadiger die slechts geloof toonde in de Vader en Jezus eerde in zijn laatste uur op aarde. Kies jij er dagelijks voor een leven te leven dat eer brengt aan je Oudste Broer, en aan je Vader?

Vader, in uw grote ontferming heeft u ons opnieuw geboren doen worden tot levende hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de doden, en tot een erfenis die niet kan vergaan, verwelken of verbleken,- in de hemel weggelegd voor ons. (1 Pet. 1:3-4)

Door het bloed van Jezus nader ik u met een oprecht hart, in volle zekerheid van geloof, mijn hart door sprenkeling ontdaan van een kwaad geweten, mijn lichaam gewassen in rein water. (Heb. 10:19-23)

Hoewel ik misschien in velerlei beproevingen bedroefd moet worden, weet ik dat ik door geloof, in uw kracht word bewaard voor de redding die gereed is om geopenbaard te worden in de Laatste Tijd. (1 Pet. 1:6,5)

[i] Matteüs heeft opgetekend dat in eerste instantie de beide misdadigers die met Jezus gekruisigd werden hem bespotten (Matt. 27:44, Med.#41).