Als onze Vader ons duidelijk maakt dat hij ons niet onmiddellijk gaat verlossen, hoe houden we dan stand en houden we de Vaders naam hoog in zo’n tijd van lijden? In de bovenstaande Schriftgedeelten zien we dat Jezus, wanneer het uur van lijden daar is, zich sterk toont, terwijl Petrus meegezogen wordt in het slechte gedrag van de ‘macht der duisternis’ rondom hen. Jezus’ kracht in de confrontatie met de boze komt rechtstreeks voort uit zijn relatie met zijn Vader. En hij toont deze kracht allereerst door zijn uur van lijden te omarmen als het daar is. Hij had ‘de beker’ in eerste instantie met angst en benauwing tegemoet gezien, en gebeden om er van verlost te worden (Med.#39), aangezien lijden veroorzaakt door de boze op zichzelf nooit goed is. Maar als het uur daadwerkelijk daar is, spreekt hij over ‘de beker’ als iets dat de Vader hem ‘geeft’. En dus kiest hij er voor om zijn leven ‘af te leggen’ (Med.#23) en zo zijn Vaders voornemen te volbrengen.

Ten tweede omarmt Jezus de komst van zijn lijden niet passief. Hij neemt het initiatief om de boze die hem bedreigt frontaal tegemoet te treden. Hij gaat niet alleen naar degenen die gekomen zijn om hem te arresteren toe, maar hij stelt ook de eerste vraag. En dan, wanneer deze Judeeërs hem aanspreken als maar een ‘Nazoreeër’, schokt hij hen met zijn antwoord, en ze deinzen achteruit en vallen op de grond. Waarom? Misschien klonk de manier waarop hij zei: ‘ik ben het’ (Gr. ego eimi) hen in de oren als een deel van 'de naam' van God, die aan Mozes geopenbaard was[i],- de God die ook Vader voor Israël was (Med.#C). Wijlen John Wimber, oprichter van de Vineyard beweging, vertelde eens dat hij altijd stopte om zichzelf er aan te herinneren wie hij was in Christus voor hij een ziekenhuis binnenging,- een plaats waar de macht van de Dood altijd aanwezig was. Als hij in geloof initiatief moest gaan nemen ten behoeve van degenen die genezing nodig hadden, dan moest hij zichzelf voorbereiden in de naam van zijn Vader,- in de naam van Jezus als Zoon van God. Wij hoeven in het zicht van het boze niet passief te zijn,- of het nu gaat om vervolging, om een ernstige ziekte, of de dood.

Ten derde toont Jezus zijn kracht door te blijven denken aan de noden van anderen. Hij gaat liefdevol de confrontatie aan met Judas’ geplande boosaardige gedrag. En als Judas doorgaat met zijn plan dan toont Jezus verdriet over het verlies van ‘zijn medebroeder’. Hij gaat niet tekeer tegen Judas, maar weerspiegelt nog steeds zijn Vaders karakter. Vervolgens corrigeert hij een overijverige vriend. Eerder had hij er bij Petrus en de andere discipelen op aangedrongen dat zij zouden bidden ‘dat jullie niet in verzoeking komen’ (Med.#39). Hoewel sommige discipelen zich wel aarzelend tonen om terug te slaan als het boze uur daar is, trekt Petrus zijn zwaard en gebruikt het. In zijn afwijzing van Petrus’ daad stelt Jezus geloof in een wapen, leidend tot de dood, tegenover geloof in de Vader. Jezus is er van overtuigd dat zijn Vader nog steeds bij hem is, en nog steeds naar hem luistert, en voldoende macht heeft om hem te verdedigen. De bewapende ‘legioenen’ engelen die klaar staan voor zijn Vaders bevel overtreffen het aantal van de bewapende legereenheid en tempelwachters die hen omringen.[ii] Maar zijn Vaders kracht ontvangen en zijn voornemen omarmd hebbende, versaagt Jezus niet. Hij demonstreert zijn Vaders mededogen (Med.#12) door de man die Petrus verwond had te genezen. Hoe is dat met ons? Als onze vrienden ons in boze tijden in de steek laten, weerspiegelen we dan nog steeds het karakter van onze Vader in onze reacties tegenover hen?

Ten slotte gaat Jezus de confrontatie aan met diegenen die het maatschappelijke leiderschap van zijn eigen etnische groep vertegenwoordigen. Tot op dit punt hebben ze gekozen voor duisternis, het smeden van een geheim complot in plaats van openlijk de confrontatie met Jezus aan te gaan. Maar als zij doorgaan met de arrestatie dan weerspiegelt hun handelen in dit nachtelijk uur hun keus om samen te werken met de ‘macht der duisternis’. Hoewel Jezus zijn discipelen geleerd had een boos persoon geen weerstand te bieden, bedoelde hij niet dat we zulke mensen niet met hun boosaardige gedrag zouden mogen confronteren. Toen hij zelf in het gelaat geslagen werd, keerde hij hen niet zijn andere wang toe. In plaats daarvan ging hij de confrontatie aan met degene die hem sloeg (Joh. 18:22-23). Om het met de woorden van Paulus te zeggen: Jezus staat niet toe dat de boze hem intimideert of overwint, maar hij overwint het kwade met het ‘goede’ (Rom. 12:21),- het rustig confronteren van zijn tegenstander met diens boze keuzes.

Dat is ook de Vaders wil voor ons,- dat wij in Jezus’ voetsporen treden en niet overweldigd worden door zonde of de boze in tijden van lijden (1 Pet. 2:20b-23). Ook wij kunnen het kwaad overwinnen door stand te houden in de naam van onze Vader en door zijn rechtvaardige karakter te weerspiegelen te midden van ons lijden.

Vader, moge uw naam geheiligd worden; moge uw koninkrijk komen, en uw wil gedaan worden op aarde op gelijke wijze als in de hemel. Leid ons, niet in beproeving, maar ontruk ons aan de boze. (Matt. 6:9-10,13)

Vader, sterk ons door uw Geest, opdat wij barmhartig zijn, zoals u barmhartig bent. (Ef. 3:14,16; Luc. 6:36)

[i] Het eerste deel van de goddelijke naam die God aan Mozes openbaarde (‘IK BEN DIE IK BEN’; in het Hebreeuws aeie ashr aeie), is in  de Griekse Septuagint ego eimi (Ex. 3:14a) en JHVH in het Hebreeuws [ieue] wanneer 'IK BEN' zelfstandig gebruikt wordt (bijv. in Ex. 3:15). Of misschien gebruikt Johannes een parallelle kortere versie daarvan uit Deut. 32:39: ‘Ik (ben) hij’ [Heb. ani eua], ‘Ik ben (hij)’ [Gr. ego eimi]. Mozes verbindt deze naam met de ENE die niet alleen ‘jouw Schepper’, maar ook ‘jouw Vader’ is (Deut. 32:6, Med.#A).

[ii] Een legioen in het Romeinse leger bestond gewoonlijk uit 6000 soldaten. Dus 12 legioenen engelen zou uitkomen op 72.000!