Veel Christenen zien ‘getuigen’ als een taak. Wat hen vaak ontgaat in Jezus’ instructies zijn zijn woorden over het aangaan van een wederkerige relatie van geven en ontvangen wanneer we het Evangelie delen met anderen. Voor wij hen zegenen met vrede, vertellen over het koninkrijk van God, en genezing bieden voor wie ziek is, moeten wij eerst gastvrijheid van hen ontvangen. Wat is makkelijker: geven of ontvangen? Geven is makkelijker omdat het ons in een machtspositie plaatst. Wanneer wij echter de zwakkere positie innemen om eerst te ontvangen van de ander, dan zal hij of zij het ook makkelijker vinden om iets van ons te ontvangen. Wanneer jij het Evangelie met anderen deelt, ontvang je dan iets van hen? Of ben jij als enige bezig met geven? En deze wederkerigheid gaat zelfs nog veel verder dan wat wij ontvangen en geven; want wanneer anderen ons ontvangen, dan ontvangen ze in feite Jezus. En Jezus wil op zijn beurt komen en zelf een relatie met hen opbouwen. En zijn ultieme doel met het uitzenden van ons als zijn getuigen is dat de Vader geopenbaard zal worden.

Door autoriteit te geven aan tweeënzeventig ‘anderen’, laat Jezus ook zien dat getuigen van het koninkrijk – mede door het uitdrijven van demonen – niet slechts een privilege is voor een handjevol apostelen, zendelingen en kerkleiders. Hij zendt ook doodgewone mensen uit om te leren hoe ze getuigenis kunnen geven van zijn koninkrijk in partnerschap met de Vader. Want het is de Vader die de ‘dingen’ van zijn koninkrijk onthult aan deze discipelen; en of mensen ons nu ontvangen of afwijzen, het is ten diepste de Vader – ‘de Ene’ die Jezus gezonden heeft – die zij ontvangen of afwijzen (Med.#83). Dit aspect van getuigen in partnerschap met de Vader, is echter niet voor de hand liggend voor deze discipelen. En het is doorgaans ook niet het eerste wat wij opmerken in deze tekst. Wat de meeste indruk maakt op de tweeënzeventig, en ook nu nog op veel discipelen, is de uitoefening van bovennatuurlijke macht,- zelfs zodanig dat ook wij het neigen te zien als de hoogste vorm van getuigen. Net zoals de discipelen in Jezus’ dagen vergeten wij wat Jezus hen reeds onderwezen had,- dat ‘velen’ die zulke wonderen gedaan hebben in zijn naam, zich uiteindelijk buitengesloten zullen zien van het koninkrijk van de Vader, omdat zij niet zijn wil gedaan hebben, en hun machtige ‘getuigenis’ niet gebeurde vanuit een relatie met hem door Jezus (Med.#16).

Wij houden van wondertekens, tekenen van bovennatuurlijke macht, omdat iedereen ze ziet en velen onder de indruk zijn. Maar een relatie met de Vader is iets wat je ‘in het verborgene’ ontwikkelt (Med.#16). Terwijl de mensen in de tijd van Jezus wel de machtige dingen konden zien die hij deed, waren ze niet in staat om de relatie te zien die de basis vormde voor de autoriteit achter zijn handelen,- de relatie van een volwassen Zoon die samenwerkt met zijn Vader (Med.#63). Wat Jezus nu onthult aan deze doodgewone discipelen is dat een partnerschaprelatie met de Vader, van het wandelen als een zoon of dochter in autoriteit met hem, ook voor ons is! Want hij zoekt de Vader te openbaren aan ‘een ieder’ die hij uitkiest, zodat zij, net als hij, de Vader 'echt' kunnen leren 'kennen', omdat het de Vader ‘behaagt’ dat ook wij zo’n relatie zouden genieten. Maar net als Jezus moeten wij getuigenis geven ‘als lammeren te midden van wolven’ aangezien ons partnerschap met de Vader onzichtbaar is. Meer nog, de kracht die door ons heen stroomt – terwijl wij zijn autoriteit uitoefenen – heeft niets met ons te maken! Dus na een succesvolle tijd van getuigen in partnerschap met hem, moeten we reageren zoals Jezus deed: door onze Vader te belijden als de Ene die zulke wonderen door ons openbaarde. Ook wij moeten er voor kiezen om ons te ‘verheugen in de Heilige Geest’ over de eeuwigheidsrelatie die wij genieten met de Vader, en niet in de manifestaties van bovennatuurlijke macht die we gezien hebben.

Wanneer onze vreugde gerelateerd is aan manifestaties van macht, dan is de kans groot dat we teleurgesteld zullen raken wanneer Jezus ons het ‘voorrecht’ geeft om te delen in zijn lijden (Fil. 1:29; Kol. 1:24). Degenen die altijd onmiddellijke overwinning verwachten of ‘opeisen’ zullen niet in staat zijn te ‘volharden’. Als mede-erfgenamen met Jezus moeten wij ook verwachten met hem te lijden (Med.#5), zelfs wanneer wij machtige dingen doen. Overwinning in Jezus betekent het overwinnen van ‘heel de macht van de vijand’, en omsluit het staan in de autoriteit en vreugde van een onverwoestbare relatie met de Vader (Med.#37) met de vaste overtuiging dat ons zelfs in de duistere tijden geen eeuwige ‘schade’ zal overkomen. Wanneer we ten volle de aard van deze relatie met de Vader bevatten, die Jezus zowel aan ons als in ons openbaart, dan zijn we waarlijk ‘gezegend’.

En we zijn in staat om te ‘rusten’ terwijl we wandelen met de Vader onder één ‘juk’ met Jezus, als onze Oudste Broer. Echter, veel discipelen ontbreekt het nog steeds aan een openbaring van de zekerheid die wij in deze relatie genieten, en zij ervaren hun pogingen tot ‘getuigen’ of tot ‘Christelijk werk’ als een loodzware taak en last. Dus streven zij naar ‘meer kennis’ om ‘het werk van de Heer’ te kunnen uitvoeren. Maar hier legt Jezus zijn discipelen uit dat de Vader deze dingen niet onthult aan ‘de wijzen en verstandigen’. Of zij vragen om ‘meer kracht’ of ‘meer geloof’. Maar bij een andere gelegenheid legt Jezus zijn discipelen uit dat geloof niet draait om grootte of kwantiteit, want zelfs geloof dat niet groter is dan een ‘mosterdzaadje’ kan bergen verzetten. En hij illustreert dat met een gelijkenis (Luc. 17:5-10). Ik had altijd moeite met deze gelijkenis, want ik dacht dat de les daarin was dat ik over mijzelf moest leren denken als een doodgewone dienaar die vrolijk voortgaat om de ene taak na de andere te vervullen. Maar nu realiseer ik mij dat ik de gelijkenis las door een gebrekkig filter,- door een ‘lens’ die gekleurd was door de neiging van mijn aardse vader om een ‘werkverslaafde’ te zijn in het dienen van Jezus.

Nu zie ik in dat de meester de dienaar niet zomaar een andere taak opdraagt. Nee, hij vertelt hem zich 'gepast te kleden' en de meester te 'dienen' terwijl deze zijn maaltijd nuttigt. Wij hebben niet ‘meer geloof’ nodig om meer werk te kunnen doen. Wij hebben geloof nodig om Jezus’ ‘juk’ van partnerschap met de Vader op ons te kunnen nemen, zodat wij, wanneer wij Jezus dienen ook kunnen leren hoe we aan de Vaders tafel moeten zitten en eten zoals Jezus deed. Want het is zijn bedoeling dat wij daar hier al een begin mee maken, terwijl onze vijanden nog rondom ons zijn (Luc. 22:28-30, Med.#67, Ps. 23:5),- met name na een tijd van krachtig getuigen. Als je op mij lijkt dan weet je niet automatisch hoe je zo’n werkelijke verfrissing en rust in de aanwezigheid van de Vader moet binnengaan! Jezus vertelt ons dat wij die rust moeten beginnen met onze eeuwigheidsrelatie met onze Vader te vieren, en hem dan vreugdevol te danken in Jezus’ naam voor alle machtige dingen die hij gedaan heeft door onze woorden en onze daden (Med.#81).

Wanneer we bidden voor het uitzenden van meer arbeiders in de oogst, laten we dan ook bidden dat ook zij een openbaring van de Vader zullen ontvangen wanneer zij vreugdevol werken en rusten in hun getuigen samen met hem, en met Jezus.

Dank u, Vader, dat u mij deze dingen geopenbaard hebt door Jezus. Dank u dat u mij autoriteit gegeven heeft in Jezus om uw zoon/dochter te zijn door de Geest. Ik kies er voor om mij niet te verheugen in bovennatuurlijke tekenen van macht, maar in het weten dat mijn naam geschreven staat in de hemel, en mij te verheugen in de Geest omdat u mij kent en ik u ken,- zelfs als anderen dat niet kunnen zien. Zendt meer arbeiders uit in de oogst, Heer Jezus, maar openbaar de Vader alstublieft ook aan hen. (Luc. 10:19-22; Joh. 1:12-13; 3:5-6; Matt. 11:27; 9:28)