In de bovenstaande teksten is sprake van drie typen geestelijke leiders. Schriftgeleerden waren opgeleid in het kopiëren van de geschreven Schrift; dus werden zij in de Joodse maatschappij gerespecteerd om hun kennis van de Bijbel. ‘Wetgeleerden’ waren het meest gerespecteerd onder de Schriftgeleerden vanwege hun grotere kennis van de Schrift. En degenen die behoorden tot de beweging van de Farizeeërs hadden zelfs nog meer maatschappelijke macht vanwege hun gedetailleerde kennis van zowel de geschreven Schrift als de mondelinge overlevering over hoe Gods Woord (in het bijzonder de Thora) uitgelegd en in praktijk gebracht zou moeten worden. In de tijd van Jezus echter hadden de Farizeeërs deze mondelinge ‘overlevering van de oudsten’ (of ‘overlevering van de vaderen’, Gal. 1:14) verheven tot een status die gelijk stond aan de geschreven Schrift.

Volgens de chronologie van Marcus lijkt de bovenstaande gebeurtenis plaats gevonden te hebben in Galilea, en de aanwezige Schriftgeleerden en Farizeeërs waren Judeeërs uit Jeruzalem. Merk op dat hun nadruk op de mondelinge overlevering een sterke invloed had op de Judese maatschappij, en nu willen zij deze overlevering ook opleggen aan Jezus en zijn Galilese discipelen. Jezus weerstaat hen echter door aan te tonen dat zelfs heel oude overgeleverde interpretaties van Gods geschreven Woord ditzelfde Woord kunnen tegenspreken, en dat degenen die deze ‘overlevering van de vaderen’ onderwijzen uiteindelijk mensen kunnen misleiden,- in ongehoorzaamheid aan God en weg van de ware aanbidding van de Vader. Als voorbeeld laat Jezus zien hoe één zo’n overgeleverde interpretatie van een aantal passages in de geschreven Thora – over ‘Korban’, offers en eden waarbij bepaalde zaken aan God worden toegewijd – in feite twee andere dingen tegenspreekt die God in de Thora gezegd heeft. Nu heeft Jezus op zich niets tegen overlevering, maar wel tegen de hypocrisie van lippendienst aan de autoriteit van Gods geschreven Woord, terwijl tegelijkertijd bepaalde teksten daarin genegeerd worden, die in tegenspraak zijn met de overgeleverde menselijke interpretaties ervan, die de macht van religieuze instituties ondersteunen. Vervolgens spreekt hij er over hoe menselijke overleveringen – door hun focus op correcte bewoordingen en rituele details – vaak de nadruk van de Bijbel verhullen op het meer ernstige zondige gedrag dat de ware staat van ons hart tegenover God reflecteert.

Ten tweede impliceert Jezus dat God een doel heeft voor allen die zijn Woord onderwijzen,- zoals deze Farizeeërs en Wetgeleerden. Daarom vertelt hij zijn discipelen dat zij hen moeten respecteren en zulke Bijbelleraars zelfs moeten gehoorzamen wanneer zij uitspraken doen die daarop gebaseerd zijn,- omdat zij ‘op de zetel van Mozes zitten’. Maar zijn discipelen moeten niet hun hypocriete praktijken volgen, en zij moeten zich verre houden van zulke leraars (Med.#68). Want door hun hypocrisie in het stellen van hun eigen religieuze overlevering en interpretaties boven de autoriteit van de Schrift zelf – en doordat zij zich niet door Johannes hebben laten dopen – hebben deze leraars zichzelf gediskwalificeerd als een ‘planting’ van de Vader. Dit herinnert ons aan Jezus’ gelijkenis van het ‘ratelgras’, waar de ‘zonen (en dochters) van het koninkrijk’ die Jezus ‘gezaaid’ had in de wereld gesteld worden tegenover de ‘zonen (en dochters) van de boze’ die hij in de wereld ‘zaait’. Het doel van de Vader voor alle Bijbelleraars is dat zij zich gedragen als ware zonen en dochters, ‘geplant’ als discipelen van Jezus die met hem en met al zijn broeders en zusters werken aan de transformatie van de wereld in het gezinskoninkrijk van hun Vader (Med.#17). Toch zijn er ook vandaag de dag veel Christenen en Christelijke leraars die zich gedragen zoals deze Farizeeërs. Hoewel zij beweren te werken aan de transformatie van de maatschappij naar Bijbelse principes, zijn hun onderwijs en richtlijnen gebaseerd op een selectieve interpretatie van de Schrift en op eigentijdse politieke ideologieën.

Toch wijst Jezus zulke Bijbelleraars uiteindelijk niet bij voorbaat van de hand; want hij zegt dat ook zij nog steeds een krachtige maatschappelijke invloed kunnen hebben, indien zij grondig ‘tot discipel gemaakt worden in het koninkrijk’ (zie Med.#87). Iedere overlevering van Joodse en Christelijke denominaties heeft iets ‘ouds’ om bij te dragen aan de invloed van Gods koninkrijk in de wereld. Maar dit moet gecombineerd worden met de ‘nieuwe’ dingen die Jezus bracht, als ‘de Zoon van God’ gezalfd door de Heilige Geest, opdat hij ons kon zalven met dezelfde Geest, als zijn volwassen mede-erfgenamen in het koninkrijk van onze Vader (Med.#26, Med.#55 en Med.#5). Saulus van Tarsus is een uitstekend voorbeeld van een Farizeeër die zowel grondig onderlegd was in ‘de overlevering van de vaderen’ alsmede in de Schrift (Gal. 1:14; Fil. 3:5-6). Als discipel van Jezus had hij daardoor een enorme invloed op veel maatschappijen in zijn tijd,- alsook via mensen die hij onderwees en voor wie hij een mentor was. Hoewel hij nog steeds waarde hechtte aan de Joodse Schrift en andere oude schatten (Rom. 3:1-2; 9:4-5), moest hij loskomen van de bevoogdende machten van zijn overlevering (Med.#28 enMed.#30), ten einde zijn kennis van de Tenach (OT) om te werken,- zodat zij zou passen binnen de nieuwe openbaring die hij ontvangen had in Christus. (Med.#28, Med.#6 en Med.#8).

Als discipelen van Jezus moeten we acht slaan op zijn waarschuwing en geen Bijbelleraars volgen die niet zoals Paulus door de Vader ‘geplant’ zijn,- zij die weigeren om belangrijke teksten in Gods Woord zelfs maar te overwegen of toe te passen, onder de leiding van de Heilige Geest, alleen maar omdat zij niet passen binnen hun overgeleverde religieuze of theologische systeem. Zulke ‘blinde’ leraren zullen uiteindelijk worden ‘uitgerukt’, maar niet direct (zie Med.#17). Volwassen worden betekent zelf gegrondvest worden in Gods Woord, met de hulp van Bijbelleraars die het wel benaderen als volwassen zonen en dochters van de Vader (Joh. 6:45, Med.#61) en niet als slaven van een specifiek religieuze of theologisch overlevering. Bijbelse invloed hebben in onze maatschappij heeft meer te maken met hoe wij het Woord toepassen in partnerschap met de Vader op de plek waar hij ons ‘plant’, dan met het onderwijzen van Bijbelse principes (Med.#87).

Vader, aangezien wij nu leven door de Geest, help ons dan om ons ook op te stellen onder de Geest als wij leren om betere hoorders en daders van uw Woord te worden,- opdat wij waarachtige discipelen mogen worden die wonen in het Woord van Christus, als vrije, volwassen zonen en dochters, die niet langer kinderlijke slaven zijn van de elementaire machten van deze wereld en van menselijke overleveringen. (Gal. 5:25; Jak. 1:22; Joh. 8:31-32; 2 Kor. 6:18; Gal. 4:3,7; Kol. 2:8)