Jezus’ partnerschap met de Vader hier op aarde was gebaseerd op de opdracht die hij van de Vader ontvangen had. En aangezien Jezus ons als zijn discipelen zendt ‘zoals de Vader’ hem ‘gezonden heeft’, is het belangrijk dat we nauwgezet aandacht besteden aan wat Jezus ons heeft voorgeleefd,- en aan nog twee obstakels die ons kunnen beletten de Vader te kennen zoals hij hem kende.

Toen de Vader Jezus zijn opdracht gaf bevestigde hij hem: eerst door Johannes de Doper, en later rechtstreeks met een hoorbare ‘stem’ vergezeld van de zichtbare ‘gestalte’ [Gr. eidos] van een duif (Med.#26). Derhalve hoefde Jezus zichzelf niet naar voren te schuiven. Dat wel doen zou iets afgedaan hebben aan de ‘waarheid’ van zijn partnerschap met zijn Vader. En op dezelfde manier bevestigde de Vader de discipelen, toen Jezus hen uitzond, door hen ook de Heilige Geest te geven,- een gebeurtenis die soms ook gepaard ging met iets zichtbaars (Hand. 2:2-4, Med.#49; 10:44-46), of door zijn bevestiging door een medegelovige (Hand. 9:15-18). Ook ging hun Vader door hen rechtstreeks te bevestigen op meer persoonlijke manieren (Hand. 18:9-10), zodat ook zij zichzelf niet naar voren hoefden te schuiven (Med.#34).

De Vader bevestigde Jezus ook door de werken die hij hem te doen gaf, alsmede door de profetische woorden die hij voor zijn komst over hem ‘gesproken’ had,- door de Schriften (Med.#D). En op dezelfde manier bevestigt de Vader ook ons,- door de goede vruchten die we dragen: zowel in de goede werken die we doen (Med.#11), als in onze liefde voor elkaar (Med.#22). Hij bevestigt ons ook door de invloed die onze relatie met hem heeft op anderen – als levende demonstratie van Gods woord aan hen in Christus – opnieuw zodat wij onszelf niet naar voren hoeven te schuiven (Med.#32).

We kunnen echter alleen dan zo’n levende demonstratie van Gods woord zijn als we de Bijbel benaderen vanuit een relatie met Jezus en de Vader,- één waarin we bepaalde verantwoordelijkheden vervullen die samenhangen met onze opdracht. We moeten niet alleen tot Jezus ‘komen’, maar we moeten ook geloven in de Vader, ‘de Ene die Jezus gezonden heeft’, door al Jezus’ woorden ter harte te nemen met betrekking tot onze rechtstreekse relatie met de Vader door hem (Med.#51). Vandaag de dag denken veel ‘Bijbelgetrouwe’ Christenen dat het voldoende is om alleen in Jezus te geloven. En zij houden de Vader op afstand als was hij alleen maar de echte Vader van Jezus. In veel Evangelische kerken in het Westen ‘is er sprake van een “ontbrekende Vader”,’ zegt een Christelijk leider uit het Midden Oosten. ‘Als ik… onder Christenen ben en hen hoor spreken, dan gaat het altijd over “Jezus”…  Zelfs wanneer de Schrift aangehaald wordt, is er geen verwijzing naar de Vader. Dus lijkt Jezus in zeker opzicht een soort handelsmerk geworden te zijn,- zoals McDonalds of Starbucks…En dat terwijl al mijn aanbidding en al wat ik zie over God in Christus is dat hij me tot het hart van de Vader brengt. … Ik ontmoet zelfs Christenen die tot Jezus bidden in Jezus’ naam.’[i] En tegelijkertijd denken veel ‘liberale’ Christenen dat het voldoende is om een gevoelvol geloof te hebben in God als de ‘Lieve Vader van de mensheid’, zonder tot Jezus te hoeven komen en hem te gehoorzamen als mede-Schepper van de mensheid, enige Redder en enige Heer (Med.#69).

De Judeeërs tot wie Jezus spreekt in de bovenstaande tekst waren de religieuze fundamentalisten van zijn tijd (Med.#59). Zij rekenden er op eeuwig leven te hebben omdat zij de Schriften bestudeerden en er naar streefden Gods geboden te gehoorzamen. Maar Jezus ziet dat hun religie meer te maken heeft met het belijden van de juiste Bijbelse ideeën en het houden van Bijbelse regels, dan met het hebben van een relatie met God als een Vader die met hen wil spreken en hen een grotere openbaring aangaande zichzelf wil geven. Zij hebben niet de ‘zelfgevende liefde [Gr. agape] van God’ in zich. In plaats daarvan zijn zij bang er bij God van beschuldigd te worden dat ze iets verkeerd gedaan hebben, ondanks hun beleden theologie van eeuwige zekerheid. En deze angst doordrenkt de hele Judese gemeenschap, waarin de leiders bang zijn voor Gods straf over hun hele volk (Joh. 11:47-48), en de gewone Judeeër bang is om door de leiders uitgesloten te worden uit de religieuze gemeenschap (Joh. 9:22). Zelfs een nationale leider en discipel van Jezus is besmet met deze angst (Joh. 19:38), evenals Jezus’ Galilese discipelen (Joh. 20:19).

Deze angst hangt samen met een tweede belemmering die Jezus in deze Judeeërs identificeert. Een sterk verlangen naar erkenning (‘eer’) van ‘elkaar’ weerhoudt zowel de fundamentalisten als de meer ‘liberale’ Sadduceeën er van om hun geloof op Jezus te stellen. Diezelfde behoefte aan menselijke erkenning, en de angst om uitgesloten te worden uit de eigen groep, is ook vandaag de dag in veel kerken aanwezig. Om daadwerkelijk in de Vader te geloven – als discipelen van Jezus die uitgezonden zijn ‘zoals de Vader’ Jezus ‘gezonden heeft’ – hebben we de verantwoordelijkheid om meer te doen dan slechts de geloofsbelijdenis te reciteren: ‘Ik geloof in één God, de Vader…’. We moeten ook ruimte maken in ons hart voor de Vaders ‘onvoorwaardelijke, zelfgevende liefde’ [Gr. agape] voor ons,- door ten volle Jezus’ woorden te horen en te geloven: dat onze Vader dezelfde onvoorwaardelijke, zelfgevende liefde voor ons koestert als voor Jezus zelf (Med.#37), zodat de bevestigende woorden van onze Vader in ons kunnen blijven. Want geen van Jezus’ woorden waren van hemzelf; ze kwamen allemaal rechtstreeks uit het hart van onze Vader (Med.#63). We moeten ook ophouden met angst te hebben voor Gods straf, en net zo onbezorgd zijn als Jezus was over de afkeuring van anderen. Alleen dan zal de liefde van de Vader ons tot volle wasdom brengen (Med.#52).

Ten slotte, net zoals Jezus moeten we het doen van de wil van onze Vader tot prioriteit maken boven onze natuurlijke verlangens; en dat houdt ook in rechtvaardig leren ‘oordelen’ zoals Jezus deed (Med.#16). In een eerdere meditatie over Johannes 5 zagen we hoe Jezus, bij de Opstanding, een uiteindelijk oordeel zal vellen: ‘ten leven’ voor hen ‘die de goede dingen gedaan hebben’, en ‘ten oordeel’ voor hen ‘die kwade dingen gedaan hebben’ (Med.#43). Maar in de bovenstaande tekst zien we ook dat terwijl Jezus hier op aarde reeds eeuwig leven geeft aan mensen die hun geloof op hem stellen, hij zijn autoriteit op een andere manier gebruikt tegenover degenen die niet in hem geloven. Aangezien hij niet gekomen was om mensen te veroordelen (Joh. 3:17), oordeelt hij hen alleen door hen te waarschuwen,- voor de belemmeringen in hun leven die hen er van weerhouden het leven binnen te gaan (Joh. 5:37-44). Hoewel hij ‘in alle dingen op dezelfde wijze verzocht werd als wij’ (Heb. 4:15), gaf hij niet toe aan een ‘natuurlijk’ verlangen om bepaalde mensen de volle laag van Gods gerechte verontwaardiging te geven met zijn woorden; hij beperkte daarentegen zijn ‘oordelen’ tot alleen dat wat hij van zijn Vader ‘hoorde’. Hij wist dat het de wil van de Vader is om zulke mensen genadiglijk tijd te geven om zich te bekeren (2 Pet. 3:9). Een van de manieren waarop wij geroepen zijn om leven te geven en het genadige karakter van de Vader te demonstreren zoals hij deed, is door vergeving te schenken aan anderen die tegen ons gezondigd hebben, zelfs wanneer zij zich nog niet bekeerd hebben (Med.#13 en Med.#43). En een van de manieren waarop we anderen moeten waarschuwen, is om de zonden waarvan zij zich niet willen afkeren te blijven duiden als niet oké.

Als jij je geloof op Jezus gesteld hebt en als je luistert naar zijn woorden, heb je dan ook je geloof gesteld op de Vader? Heb je de bevestiging van de Vader gehoord en zijn opdracht? Zoek je zijn goedkeuring in je wandel met hem, door zijn wil te doen zoals Jezus deed,- door leven en vergeving te schenken aan anderen, en door het leven voor te leven dat de Vader verlangt te geven aan degenen die nog niet in Jezus geloven? Of veroordeel jij anderen om jezelf beter te voelen,- of om daarmee de mensen in jouw groep te behagen?

Vader, aan wie alle vaderschap op aarde de naam ontleent, versterk mij met kracht in mijn inwendige mens door uw Geest, opdat de Messias in mijn hart mag wonen en ik de alle verstand te boven gaande liefde van de Messias mag kennen,- zodat ik gevuld mag worden met heel uw volheid… vertrouwend dat ik zoals Jezus in deze wereld ben. (Ef. 3:14-16,19; 1 Joh. 4:17)

[i] In Paul-Gordon Chandler, Pilgrims of Christ on the Muslim Road: Exploring a New Path Between Two Faiths, Cowley Publications, 2007, blz. 183.